بازخوانی صحبت‌های نجمه خدمتی | برای آن‌هایی که ماندند

مریم شیعه زاده | شهرآرانیوز؛ حرف‌های چند روز گذشته «نجمه خدمتی» حرف‌های تازه‌ای نبود، اما از آن دست حرف‌هایی بود که شنیدن چندباره اش هم لذت بخش است. نجمه خدمتی تیرانداز بیست و پنج ساله کشورمان است که در تمرین تیم ملی و در پاسخ به سؤال خبرنگاری که از او می‌پرسد اگر پیشنهاد تابعیت کشور دیگری را به او بدهند، می‌پذیرد یا نه؟

فورا پاسخ می‌دهد که پیشنهاد‌ها تا امروز هم کم نبودند، اما ترجیح می‌دهد لحظه‌ای که بالای سکو می‌رود، پرچم کشور خودش به اهتزاز درآید. این حرف ها، حرف‌هایی است که تاکنون زیاد شنیده و دیده ایم. چهره‌های زیادی در این سال‌ها در پاسخ به سؤال خبرنگاران گفته اند می‌مانند و در عمل نیز با همه سختی‌ها و مشکلات مانده اند و برای کشورشان جنگیده اند.

فرقی ندارد کدام رشته ورزشی و کدام ورزشکار ایرانی باشد، وقت‌هایی که چشم همه ما به قاب تلویزیون دوخته می‌شود، دقیقا همان لحظاتی است که شادی دستیابی به پیروزی، در جان همه مان ریشه می‌دواند و شکست، غم را به تک تکمان تحمیل می‌کند. این طور ما صاحب تجربه‌ای مشترک خواهیم بود که در هیچ کجای دنیا تکرار نمی‌شود.

چند هفته پیش که حسن یزدانی روی تشک کشتی تیلور را به زانو درآورد، صدای شادی یک ملت با پس زمینه غرور و سه رنگ پرچم کشورمان، به گوش آسمان رسید و لازم نیست که از زبان یزدانی و دیگر قهرمانان کشورمان بشنویم، بی شک بار‌ها و بار‌ها پیشنهاد کشور‌های دیگر برای دریافت تابعیت، پول، امکانات و زندگی آسوده زنگ خانه شان را به صدا درآورده است و آن‌ها بازهم ترجیح دادند که بمانند و برای جامعه‌ای خاطره سازی کنند که خودشان را متعلق به آن‌ می‌دانند، اما همیشه این ورزشکاران نیستند که باید به کشورشان عرق داشته باشند.

چیزی که کمتر از آن می‌گوییم عرقی است که یک کشور به قهرمانانش باید داشته باشد. عرقی که تضمین کند حق هیچ ورزشکاری پایمان نمی‌شود، هیچ استعدادی سربسته باقی نمی‌ماند و در نهایت از هیچ حمایتی دریغ نمی‌شود.

گاهی زیر سایه بی مهری‌ها و بی توجهی‌ها چاره‌ای برای افراد باقی نمی‌ماند و آن‌ها علی رغم میل باطنی شان مجبور به ترک وطن می‌شوند. کشور‌های دیگر برای این ورزشکاران مستعد و مدال آور فرش قرمز می‌اندازند و گزینش میان رفتن و نرفتن، سخت خواهد بود. نجمه خدمتی و همه ستاره‌هایی که در این وانفسای اقتصادی و معیشتی ماندن را انتخاب کردند، عرق ملی شان را نه در حرف، که در عمل به نمایش گذاشتند و بعد از این نوبت کشورشان است که عرق خودش را به این ملی پوشان ثابت کند.